طبیعت‌گرایی چیست؟
طبیعت‌گرایی
طبیعت‌گرایی (فلسفه) به مواضع فلسفی مختلف گفته می‌شود که در آنها پدیده‌ها یا فرضیه‌های فراهنجار و فراطبیعی غلط یا ذاتاً متفاوت از پدیده‌ها و فرضیه‌های طبیعی انگاشته می‌شوند.
طبیعت‌گرایی همچنین می‌تواند به معناهای زیر به‌کار رود:
در هنر
طبیعت‌گرایی (هنر)، سبکی در نقاشی و هنرهای تجسمی.
طبیعت‌گرایی (ادبی)، یک سبک ادبی.
طبیعت‌گرایی (تئاتر)، جنبشی در تئاتر و درام که در قرن ۱۹ آغار شد.
طبیعت گرایی (معماری)، جنبشی در معماری در جهت نزدیکی به طبیعت و حفظ منابع طبیعی در طراحی معماری.
در فلسفه و علم
طبیعت‌گرایی روش‌شناسانه، گونه‌ای طبیعت‌گرایی که بر این پایه‌است که علم بایستی بدون رجوع به عوامل فراطبیعی انجام گیرد.
طبیعت‌گرایی متافیزیکی، گونه‌ای طبیعت‌گرایی که بر این پایه‌است که جهان فقط شامل اشیائی است که می‌توانند با علوم طبیعی مطالعه شوند.
طبیعت‌گرایی اخلاقی، نظریه‌ای که گزاره‌های اخلاقی می‌توانند از درون گذاره‌های بدون بار اخلاقی (از طریق علوم طبیعی) تعریف شوند.
طبیعت‌گرایی معنوی، رویکردی در معنویت که عاری از فراطبیعی‌گرایی است.
طبیعت‌گرایی دینی، آداب، رسوم، عقاید و نهادهای دینی که خالی از باورهای فراطبیعی هستند.
طبیعت‌گرایی سیاسی، نظام و حقوق سیاسی مبتنی بر اعتقاد به وجود یک قانون طبیعی عادلانه.
طبیعت‌گرایی انسان‌گرا، به استدلال علمی به عنوان پایه‌ای برای رفتار انسانی تاًکید می‌کند.
طبیعت‌گرایی جامعه‌شناسانه، دیدگاهی که جهان طبیعی و جهان اجتماعی تقریباً یکسان و تابع اصول مشابهند.
مشاهده طبیعت‌گرایانه، روشی تجربی که پژوهشگر هیچ محرک خارجی به آزمایش وارد نمی‌کند، و تنها شاهد رفتار درونی آن در نتیجه شرایط طبیعی است.
